Myelodysplastische syndromen (MDS) worden gekenmerkt door afwijkende stamcellen in het beenmerg. Een stamcel rijpt in eerste instantie tot een myeloïde stamcel of een lymfoïde stamcel. Myeloïde stamcellen rijpen uiteindelijk uit tot rode bloedcellen, bepaalde leukocyten (granulocyten en monocyten), of bloedplaatjes (zie figuur 1).

Bij het myelodysplastisch syndroom (MDS) treden er veranderingen op in het DNA van de stamcellen. Hierdoor gaan er meer cellen in het beenmerg dood (= apoptose). Dit leidt tot een tekort aan bloedcellen in de bloedbaan.

De aandoening komt vooral voor onder ouderen (60 tot 80 jaar) en in die leeftijdsgroep wat meer bij mannen dan bij vrouwen.

Oorzaak

In de meeste gevallen van MDS kan er geen oorzaak voor de gestoorde bloedcel aanmaak
worden aangewezen. Aannemelijk is dat de aanmaakfout ligt in het DNA van de stamcel in het
beenmerg. In bepaalde gevallen kan MDS mogelijk optreden als gevolg van de behandeling
voor andere vormen van kanker (door met name de hierbij gegeven chemotherapie). Dit
wordt secundaire MDS genoemd of soms ook aangeduid als ?aan behandeling-gerelateerde
MDS?. In zeer zeldzame gevallen kan er sprake zijn van in de familie voorkomende
afwijkingen, die de kans om MDS te krijgen vergroten.
Ook blootstelling aan straling, chemicaliën, bestrijdingsmiddelen en aan hoge concentraties
van benzeen over een langere tijd kunnen oorzaak zijn van het ontwikkelen van MDS.

Behandeling

De behandeling van MDS is afhankelijk van verschillende factoren, zoals:

De behandeling kan bestaan uit het regelmatig geven van een bloedtransfusie of de aanmaak van rode bloedcellen stimuleren met een eiwithormoon ? erytropoietine; epo ? of chemotherapie of zelfs een stamceltransplantatie.

Bij een deel van de patienten met het myelodysplastische syndroom kan de ziekte overgaan in acute myeloïde leukemie.